Sol (mitologia rzymska)

Sol

bóg Słońca
Popiersie Sola (Heliosa), marmurowy relief na sarkofagu z III w. n.e., termy Dioklecjana, Rzym
Inne imiona	Helius
Występowanie	mitologia rzymska
Atrybuty	promienista aureolą wokół głowy, promienista korona, złoty rydwan zaprzężony w cztery konie
Teren kultu	starożytny Rzym
Odpowiednik	Helios (grecki)
Hasło w Wikisłowniku

Sol (łac. Sol, Helius ‘Słońce’, gr. Ἥλιος Hēlios ‘Słońce’) – w mitologii rzymskiej bóg Słońca; utożsamiany z greckim Heliosem^[1].

Pierwotnie był bóstwem sabińskim^[2]. Sprowadzenie jego kultu do Rzymu (równocześnie z kultem Luny) przypisywano Tytusowi Tacjuszowi^[2][3]. Kult bóstwa sprawowany był przez sabiński ród Aureliuszów^[2][4].

Kult bóstwa w połączeniu z wpływami religii wschodnich (El Gabal, Mitra) doprowadził do powstania w III wieku nowego kultu synkretycznego Słońca Niezwyciężonego (Sol Invictus).

W sztuce starożytnego Rzymu najczęściej przedstawiano go na wzór greckiego Heliosa, to jest z promienistą aureolą wokół głowy lub promienistą koroną na głowie, na złotym rydwanie zaprzężonym w cztery konie^[5].

Obdarzono go przydomkiem Indiges, a jego święto obchodzono 8 sierpnia^[3][6]. Wzniesiono ku jego czci świątynię na Kwirynale oraz ołtarz w Circus Maximus^[1].

Od słowa Sol pochodzi nazwa solarny (słoneczny)^[7][8].